(Ach! rzucić sieci zdarte...) Ach! rzucić sieci zdarte, wędki i robaki,  I te książki! Być prostym, jak wiejskie chłopaki,  Być nie-smutnym, podrwiwać z mieszczuchów kataru,  W chłodne wieczory brzdąkać, szczycić się gitarą,  Na miłostkach poprzestać, nie wzdychać: niestety,  Są szczęśliwi, gdy grube złożą triolety,  Kiedy rymują: sągi-ongi, żonki-dżonki.  Lecz czuć, że życie siecią jest gęstej koronki,  Pod którą drga twarz obca, jej się, blady, boję...    Wokół twej kiści nagiej wiją się powoje.    [...]

Ur. 13 lutego 1889 w Marmande (w p