(Kiedyż wreszcie, rzuciwszy wszystkie zbędne troski...) Kiedyż wreszcie, rzuciwszy wszystkie zbędne troski  I nudną pospolitość bezlitosnych miast,  Będę mógł spocząć w szumnych borów ciszy boskiej,  Albo na cichym brzegu jezior pełnych gwiazd?    Chociaż wolałbym raczej śnić w tym złotym piasku,  Morze, kolebko słodka mych najpierwszych lat:  Słuchałbym mew twych dzikich żałobnego wrzasku,  A wzrok by mi odświeżył pian twych biały kwiat!    Azaliż mnie zadziwiasz, wczesna zimo mroźna!  Wszakżem roztrwonił wszystek darów wiosny plon,  I nie legła pod sierpem moja niwa zbożna,  I inni ścięli pychę mych jesiennych gron...    [...]