(Lubię, srebrny księżycu...) Lubię, srebrny księżycu, kiedy blask twój pada  Na las nierównych masztów w leniwej przystani —  Lecz wolę, kiedy w parku pieści jaśń twa blada  Ławkę, kędy się wsparłem na marmuru grani.    Lubię twój nów młodzieńczy i twej pełni blaski...  Lubię cię w pustki nocnej bezmiernych równinach,  I nad cichem jeziorem, nad srebrnymi piaski —  I w mym drogim Paryżu na smukłych kominach.    [...]