(Samotny, zadumany...) Samotny, zadumany, pójdę przez gościńce  Pod bezupalnym niebem, które smęt już iści,  I z rozkochanym sercem wezmę w obie ręce  Podjętą spod wierzb drożnych garść jesiennych liści.    I będę słuchał ptaków, co krąg w wietrze wiodą,  Krzyczące w nadchodzącej już nocy żałobie —  I gdzieś na zżółkłej łące, ponad smutną wodą,  Będę długo rozmyślał o życiu i grobie. [...]