codafale chodzą cichutko  z drugiego brzegu od bagien  prowadzi wesołą łódkę  łopoczący żagiel    twarz rybaka w refleksach wiosny  kapelusz nad nią stoży się wysoki  ogorzałe ręce pogrążają płytko wiosło  burząc w wodzie obłoki    one i żagiel za cypel płyną prosto  pod wierzbę obciążoną złocistym okwiatem  w milczeniu plam świateł  luby jest postój    taki w pamięci pejzaż się otwiera  choć dzień niejeden go pokrył  jezioro na litwie nazywało się wiero  ten rybak bogdan modryj   myślę miasto niebo w łunie rudawej  tam zdziera płuca we wrzasku odlewni wentyl  pod kratami mostu okręt zawył  stocznie remizy dymią  wszystko cenię ceną legendy  krzyk miasta ciszę na łodzi  legendą olbrzymią dzień jak co dzień    [...]