Do Kasie Jako lód taje przezroczysty z lekka,  Kiedy go ogień zagrzewa z daleka,  Tak ja na twarz twą na każdą godzinę    Patrzam a ginę.    Patrzam a ginę z wielkiego frasunku;  A jeśli nie dasz łaskawie ratunku,  Nielutościwą tobie wiecznie słynąć,    Przyjdzie mnie zginąć.    W co mie nieszczęście okrutne wprawiło!  Śmierć tuż, gdy patrzam na to, co mi miło,  Śmierć tuż, gdybych cie namniej spuścił z oczy,    Za mną się toczy.    Gdzież on mój umysł, który płomień taki  Aż nazbyt sobie miał za ladajaki?  O, próżne dumy! Nie my sobą sami:    Bóg rządzi nami.    Tak napiękniejszej Narcysus urody,  Gdy się chciał napić, nachyliwszy, wody,  Jak we źwierciedle, choć nie tego żądał,    Twarz swą oglądał.    Nie widał przedtem oblicza swojego:  Przeto, mnimając kogo być inszego  Pod wodą, swej sie piekności zdziwował    I rozmiłował.    Patrza a patrza, a jem patrza pilniej,  Tym w jego sercu sroga miłość silniej  Cieniem a wodą — kto się nie zadziwi! [...]