Do pastereczki siedzącej na Druidów kamieniach w Pornic nad oceanem Jak ty mi jesteś wdzięczna,    Duszeczko moja mała,  Słoneczna i miesięczna,    Prawie bez krwi i ciała.  Gdyś wysoko siadała  Z główką w zorzy pierścieniach,    Na Druidów kamieniach,    Śród jałowcowych krzaków  Ćwieki twoich chodaków    Błyskały mi na lice    Jako dwa półksiężyce    Czerwoną zorzą ranną;    I byłaś mi zarazem    Chłopeczką i Dyjanną,  Zjawieniem i obrazem,    Kochanką i dziecięciem,  Smutkiem — i niebowzięciem. [...]