jedyna  patrzę patrzę  smutne i wesołe rzeczy są jednakowe  przystanek tramwajowy wciska w ramiona głowę  fabryka zatopiona powietrza oceanem  grzeje kominami wieczór i tak już nagrzany  w domy nim je zamazał letni zmierzch smagły —  paciorki lamp chłodnawe sypnęły się gradem nagłym  sennie brzęczą witryny wtórując kołom krokom  bełkoce za żołnierzem pękaty wypukły bukłak  okna lampy gazeta żołnierze marokko   patrzę patrzę  i rzeczywistość tak jakoś sama w rękach jak granat wybuchła  fabryka domy przystanki może czekają  zmierzch tuli się do ulic może chce uwierzyć  na drobnych przedmiotach niepokój śniegiem leży  rzeczy matek nie mają  a moja   patrzę patrzę  schodzi ze schodów uśmiech siwy  twarz zmarszczek siatka geograficzna  według niej żegluję między ludźmi szczęśliwy  to szczęście w jakich wyliczyć liczbach   kiedyś  dzieciństwo złe szczenię szczekało w dni wodospadach  głodnego na tapczanie gorączka mnie żarzyła i jadła  połatane ubranko szeptem opowiada  ręce chropawe od pracy dla mnie kradły    pani na pierwszem piętrze ma powieki płatki liliowe  gdym poznał że malowane jak ciężko dusiły łzy  matka z gniewem chłonęła moją spowiedź  krzyczała pięścią groziła światu że zły    jeden kąt  w roku wojny  w rodzinnej izdebce szlocha  gdy synek wlecze się na front  zranione nogi ciągnąc w dróg prochu  wsparty towarzyszem karabinem   patrzę patrzę  teraz ręce oczy jak most przerzucają się do mnie  most miłości wspomnień przebaczeń zapomnień  fabryka palce kominów w ciepłym zmierzchu macza  przystanek czerwonym wzrokiem zerknął tu szyderczy  przedmioty czyżbym się wstydzić was musiał    dla was powiem słowa inaczej  siwy uśmiech silniejszy od śmierci    matusiu    [...]