Monna Kerywel Monna Kerywel, gdy swe owce spędza,  Gdy na pole idzie ponad jasny zdrój,  Wraz z krzyżykiem złotym, święconym przez księdza,  Monna Kerywel kładzie najpiękniejszy strój.    Piękny rycerz jasny przyjechał z daleka  I powitał słodko Monnę Kerywel.  Bogaty go ubiór dostojnie obleka,  A mowa jest jako wonnych kwiatów biel.    Monna Kerywel, jak ma odrzec — nie wie,  Szlachetnemu panu, co pozdrowił ją...  Lecz jej serce tonie w ciepłych łez zalewie:  Jutro Monna Kerywel zaleje się łzą.    Serce, gdy topnieje, spływa w łzawej fali.  Zimny wicher nocny goni kłęby tucz...  Kiedy świetny rycerz zniknął z koniem w dali,  Serce Monny Kerywel łzą się lało z ócz. [...]

Ur. 2 kwietnia 1859 w Saint-Servais (we francuskiej Bretanii) Zm. 20 marca 1926 w Mentonie (w p