Nieznana podróż Sindbada Żeglarza I ...Że mi się dziewczę upatrzone wzbrania,  Nieobecnością ciała w mem objęciu  Pustosząc ducha, co w nic się rozdzwania —    Więc ja na przekór sobie i dziewczęciu  Tej się nieznanej podjąłem podróży,  By wlec swe głody po morzach dziesięciu!    Lecz i mórz dziesięć, zaprawdę, nie znuży  Tego, co zaznał pragnienia pieszczoty,  Na którą nawet nie upadł cień róży.    Ale najgorzej, gdy właśnie zmierzch złoty,  W oczach twych dziewczę zastawszy — powoli  W sen je rozemgli dla drwiny lub psoty...    W sen tem pewniejszy, że nawet nie boli,  A w bezbolesność patrzysz, jak w przynętę  Dla swej niemocy i swojej niedoli.    Lecz dokąd skrzydeł skierujesz zniechętę  Bez tej, co ziemię odarła ci z cudów?  Czem są twe wargi — jej wargą nie tknięte?...    Czem dłonie, które nie zaznały trudów  Przy piersiach, śpiewnych westchnienia hałasem?  Marniejąc, więdną w tej próżnicy nudów!...    A gdy je spleciesz — to tylko temczasem,  A gdy rozpleciesz — to tylko tak sobie —  Głaszcząc ich szorstkość wspomnienia atłasem. [...]