o matce rano tęcza na ścianie odbita z lusterka  falisty brzęk zegara wydobywa na jaw  maj się sadem puszystym jak chmura rozćwierkał  w oknie które granicą jest izby i maja    powiewają tu matki ciemne ciche ręce  przebywają tęczowy refleks czy wodospad  nad obrusem ciemnieją ciszej i goręcej  mimo zmarszczek szept smutny niemyślaną groźbą    matko zbudzony patrzę spod rzęs trawy leżąc  matko twe siwe oczy płaczą nade mną może wiatr  jestem tu choć daleko na innym wybrzeżu  twój ostatni kwiat    tak mało wiesz o synu chodząca wśród gromnic  tyle że spajam głazy rymów  tyle że nie mogę zapomnieć  płomienia dymu    jak nikt inny jesteś pośród ludzi  mówić cóż mówić drżeć z niemocy słów  żebyś młoda i piękna w uśmiech mogła wrócić  znów    [...]