Monografia stanowi być może pierwsze tego rodzaju ujÄ™cie poruszanej w niej problematyki. Jej nowatorstwo polega na tym, że „obraz przeciwnika” lub – jak to czÄ™sto jest przyjÄ™te w rosyjskiej literaturze przedmiotu – „obraz wroga” stanowi obiekt wieloaspektowej i wszechstronnej analizy konfrontatywnej: polsko-rosyjskiej i polsko-czeskiej. Warto podkreÅ›lić, że analiza ta jest wyÅ‚Ä…cznie lingwistyczna i to jÄ… głównie odróżnia od wielu opracowaÅ„, podobnych tylko z nazwy, w ramach takich dyscyplin, jak: socjologia, politologia, historia, kulturologia, literaturoznawstwo czy psychologia spoÅ‚eczna.

Każda część monografii posiada cechy wspólne z pozostaÅ‚ymi, a jednoczeÅ›nie wyróżnia siÄ™ wÅ‚aÅ›ciwoÅ›ciami indywidualnymi. TytuÅ‚owe „oblicza przeciwnika” prezentowane sÄ… w poszczególnych częściach monografii. Praktycznie każda z nich ukazuje konfrontacjÄ™ odmiennych potrzeb i postaw politycznych. Przeciwnikiem najczęściej jest konkurent polityczny, wróg ideologiczny lub klasowy.

Przeciwnika atakuje się w parlamencie, w mediach papierowych i elektronicznych, w Internecie. Wszędzie tam orężem ataku jest język (polski, rosyjski i czeski), za którego pomocą odbywa się rozprawa z przeciwnikiem politycznym lub wrogiem klasowym. Celem wszystkich tych zabiegów jest jego zdominowanie poprzez narzucenie mu swojej woli, swojej ideologii. Podstawowym chwytem prowadzącym do osiągnięcia dominacji nad przeciwnikiem jest jego dyskredytacja, realizowana poprzez wykorzystanie różnorodnych środków językowych, opisanych szczegółowo w poszczególnych częściach monografii.