Ostatnie wspomnienie.Do Laury Dawniej bez serca — dziś bez rozumu,    O biedna Lauro! — nim zginę,  Dla ciebie z głuchych pamiątek tłumu    Wianek Ofelii uwinę.  Ty go drżącymi weźmiesz rękoma,    Jak wąż ci czoło okręci...  Oto bławatki, ruta i słoma,    A to są kwiaty pamięci...    Burza żywota nad nami mija,    Przeminie — lecz głowę zegnie:  Śmiech nie pociesza — ból nie zabija,    Wkrótce i rozum odbiegnie.  Cicha spokojność nigdy nie wróci,    Zniszczenia wicher nie wionie;  Słońce nie cieszy, księżyc nie smuci,    A w nicość śmierć nie pochłonie...    Strętwiałość! — za cóż ten zimny kamień    Na serca nasze się wali?  Żesmy się niegdyś w kraju omamień    Na jednej drodze spotkali?  Że cię tak długo dźwiękami lutni    Budziłem i do snu kładłem,  A ty smutniejsza niż ludzie smutni,    Za innym biegłaś widziadłem.    I coraz wyżej w niebo lecąca,    Niknęłaś w marzeń lazurze,  I roztopiona w blasku miesiąca,    Zwiędłą rzuciłaś mi różę. [...]