piłsudski śnieżne konie śnieżyca po świętym marcinie  zamieć dom tratowała a dom mocny wytrwał  dawny czas w zegarach szafach skrzyniach  litwa litwa    pryzmaty dachów tkwiły na wonnych ścian zrębie  dachy strzegły i drzwi i serca okiennic  ganek raźno skrzykiwał do siebie gołębie  prowadząc na ogródek ze sosnowej sieni   jezioro sine wolno szło do brzegu  usypiając fale jak dzieci  w domu dzieci bez kołysek kołysał spod śniegów  jęczący nieustannie rok 63   inny teraz rok czoło marszczy się inaczej  rusztowania maszty na 20 pięter mur  czerwony ołówek to polityki karabin  przekreślił pozycję starej rozpaczy  organizować cyfry znaczy prowadzić szturm    czyżby koniec na akcjach gumy i jedwabiu  ile milionów rocznie bluzgają nafciane wieże  iloma miliardami fabryki gwiżdżą i rżą   a jego nie zmierzyć  on jest on    nie deszcz kwiecia czeremchy siny mundur oblepił  krzyżów orderów gwiazd na piersiach jezioro więc srebrno  dom na litwie belweder gorzej albo lepiej  może wszystko jedno   sercem zagrać na mapach jak czerwiennną kartą  stuka pod wstęgą drgnęło zabolało  stukającym będzie otwarto  stukać czy nie za mało    działa bagnety nike to było 10 lat  przygasły wybuchy śmierci ogniste smugi grzywy  westchnieniem maszyn w tęgim znoju  oddychają za miastem niwy  domy ceglane chaty łakną chleba pokoju    belweder to także dom stary biały jak księżyc  dwoje w nim oczu a tyle światła  patrz nocą na tym domu widać jak ziemia cięży  tam dźwiga ją na barach atlas    [...]