polacy więc najpierw blaski pną się po domach  wyżej i wyżej i gasną na rosie okien  warszawa wisła w układzie zodiakalnym nieomal  bo widzę wodnika pannę ryby    wieczór niweluje zieleń i purpurę  wchodzi po schodach wyżyn na niebo krok za krokiem  otrząsa się w zenicie zatrzymuje rdzawe obłoki  ciemno  jak gdyby  aksamitu fałdy urosły w całą górę    wieczór codzienna daremna  forma syntez    wsparci wzrokiem o rzekę o kratowany most  dajemy się ogarniać muzyce horyzontu  błyski w wodzie chodzą gwintem  gwintem spływa hałas uliczny  rozplusk mokry klaszcze dłońmi czarnymi o ponton    rejestrując zdarzenia milczmy  bowiem pod świateł strażą sypią się perły uroku  pod świateł strażą błogo leją się wieczór i lato  wiatr żarliwy radośnie parska  zginęły w drzew zadymce geniusze mroku  jest tak jakby nie grzmiała granica zamorska  jakby nigdy przez falę nie stąpał skrzydlaty tanatos    przypomnij  przypomnij przypomnij  za miastem sprężona droga  przestrzeń mdli na niej w okrytych pyłem stopach  rozpostarły się szerokie rozłogi  zły ugór pod noc podsuwa się bezdomnie  o uwierzyć że to ona  obmyta w zimnych potopach  jak ranni    w syntez formie którą jest wieczór  utkwił po rękojeść głos  jego stal drży  jego smukłość wyrywa się z porządku rzeczy    we mnie to czy w nas czy za mną  ten gniew bez żalu  czyś to ty ojczyzno serce los  czyś to ty słoneczna Jeruzalem    [...]