Powrót z Warszawy na wieś Otóż mój dom ubogi, też lepione ściany,  Też okna różnofarbne, piec niepolewany,  I niska strzecha moja!.. Wszystko tak jak było,  Tylko się ku starości więcej pochyliło!  Szczęśliwy! kto na małym udziale przebywa,  Spokojny siadł przy stole wiejskiego warzywa;  Z swej obory ma mięso, z ogrodu jarzynę,  Z domu napój i wierną przy boku drużynę.  Obym ja był tak dawniej myślił, oszukany!  I w ukrytym gdzie kącie żył raczej nieznany;  Gdyby o mnie w powiecie nawet nie wspomniano;  I tylko mię sąsiadem dobrym nazywano!  Bym się żywił z krwawego rąk moich wyrobku,  Żył na świecie bez wieści, umarł bez nagrobku,    Com zyskał, że rzuciwszy ubogie zagrody,  Chciałem nieopatrzony płynąć przeciw wody?  I widząc na me oczy, jak drudzy tonęli,  Jam sobie myślił:... „Oni płynąć nie umieli”.    Com zyskał na wysokie pańskie pnąc się progi,  Gdzie po śliskich ich stopniach, obrażając nogi,  Nic się z moim lepszego nie zrobiło stanem,  Prócz marnego wspomnienia, że gadałem z panem.  Kiedy mię ojciec stary żegnał przy swym zgonie:  „Idź — mówił — synu, na świat; w jakiej będziesz stronie,  Pamiętaj, że na prawdzie nikt nigdy nie traci:  Zostawiam cię ubogim, prawda cię wzbogaci”. [...]