przedświt pół globu wypływa spod nocnych gwiezdności  śpiący już ręce unoszą a zasiani są gęsto jak sieć  przedświt schodzi łagodnie ma moc uspokoić uprościć  lecz zginie gdy się w niebo wleje płonąca miedź  północ sączyła udrękę cóż z tego zabłysła woda  można choć konno uciec uciec wzdłuż niskich wierzb  tu koń tu na wprost drogą pachnie jesienna uroda  zaranna rosa liże po rękach liże jak zwierz    jest wybawienie kupcy cieśle prorocy złodzieje  patrzeć młodo  widnokrąg ugnie się niby rzemień  zanim rozdnieje strzemię    powietrze rwiesz to pęd to pęd u czoła wiatr i wiatr  u pięt promienie wierzb unosi wiatr i wiatrem koń  w czerwony pęd w niebieski pęd w zielony pęd  ha w wodospadach pagórków tętent lotnej pogoni  najbliżsi nienawistni na koniach smolistych i rydzych  chcesz czy nie chcesz zaliczonyś do nich  widzisz    w świtaniu pałającym przewala się tłum jeźdźców  a oddalając się rosną  o klęsko  dno    zawrzały jednocześnie noc północ świt i wieczór  droga strumień wierzbiny burzą się wirują grzmią  a konie jak urastają gniotąc ogromem jesień  w potwornych obłoków leju znikasz i ty i oni i wszystko    i nie wiadomo gdzie się  ozwała trąbka żołnierska  grając opadłym z wierzb listkom    [...]