ranek  zaczęło się wiotko   po pierwsze w mętnym tętnic szumie    popłynęły bladawe koła srebrem lazurem się mieniąc    na wylot skroś nocy słodkiej   krzyknął tego nie umiem    zawisły    każde koło brzęknęło jak pieniądz   po drugie wyjawiło się słowo koncerka    płonęło wśród kół samotne we dwójkę z troską    tego też nie znał więc ukradkiem na biurko zerkał    tam słownik puchł i malał i znowu rosnął   po trzecie niepodobna było wytrzymać tak    gdy znienacka się zapadł w węże czarnych sprężyn    trzepotał rękami tonąc na wznak    zbudził się w oknie trwał księżyc   trzecia rano godziny siwe i nowe    zwyciężyć tak a jeśli wstać trudno    auto poniosło na dworzec ciężką głowę    potem pociągu pudło   oczy senne a koła kołacą jawą    wagon niski miażdży szyny śliskie    na puszyste śniegowe stawy    padały dziurkami czerwone iskry   czytał się w ciemnościach węsząc jak zwierzę    nurt mruczał powiewem przeżyć    ale mącił zagubiał kluczył   nie tak łatwo czytać siebie i nauczyć   a tym bardziej że za okno wybiegał    patrzył na śnieg ziemię płaską    obłok jutrzni puszyste zero po lasach ją głaskał    za obłokiem księżyc jeszcze    semafor ale czego   kieszeń    notes    reflektorem wytrysły notowania giełdowe cyfry znaki  lilpop bank dyskontowy huta gryf starachowice    a i słońce wzeszło czerwoną ławicą   więc potem  na cały dzień przestał być tajemniczym ptakiem    [...]