Rozłączenie Rozłączeni — lecz jedno o drugim pamięta;  Pomiędzy nami lata biały gołąb smutku  I nosi ciągłe wieści. Wiem, kiedy w ogródku,  Wiem, kiedy płaczesz w cichej komnacie zamknięta;    Wiem, o jakiej godzinie wraca bólu fala,  Wiem, jaka ci rozmowa ludzi łzę wyciska.  Tyś mi widna jak gwiazda, co się tam zapala  I łzę różową leje, i skrą siną błyska.    A choć mi teraz ciebie oczyma nie dostać,  Znając twój dom — i drzewa ogrodu, i kwiaty,  Wiem, gdzie malować myślą twe oczy i postać,  Między jakimi drzewy szukać białej szaty. [...]