Sowiński w okopach Woli W starym kościółku na Woli  Został jenerał Sowiński,  Starzec o drewnianej nodze,  I wrogom się broni szpadą;  A wokoło leżą wodze  Batalionów i żołnierze,  I potrzaskane armaty,  I gwery: wszystko stracone!    Jenerał się poddać nie chce,  Ale się staruszek broni  Oparłszy się na ołtarzu,  Na białym bożym obrusie,  I tam łokieć położywszy,  Kędy zwykle mszały kładą,  Na lewej ołtarza stronie,  Gdzie ksiądz Ewangelią czyta.    I wpadają adiutanty,  Adiutanty Paszkiewicza,  I proszą go: „Jenerale,  Poddaj się... nie giń tak marnie”.  Na kolana przed nim padli,  Jak ojca własnego proszą:  „Oddaj szpadę, Jenerale,  Marszałek sam przyjdzie po nią...”    „Nie poddam się wam, panowie —  Rzecze spokojnie staruszek —  Ani wam, ni marszałkowi  Szpady tej nie oddam w ręce,  Choćby sam car przyszedł po nią,  To stary — nie oddam szpady,  Lecz się szpadą bronić będę,  Póki serce we mnie bije. [...]