Ty pierwej mgły dosięgasz... Ty pierwej mgły dosięgasz, ja za tobą w ślady  Zdążam, by się w tym samym zaprzepaścić lesie,  I, tropiąc twoją bladość, sam się staję blady,  I, zdybawszy twój bezkres, sam ginę w bezkresie.    A potem wzieram w oczy, by zgadnąć, czy dość ci  Omdlenia, co się nogom udziela, jak szczęście,  I twe dłonie, jak w pąki, mnę w zdrobniałe pięście,  By się w nich docałować twych chrząstek i kości. [...]