W prosektorium Sala wielka i chłodna. Okna lśnią wysoko  śmigłe, wąskie, ostrymi sklepione łukami, —  szyby w ołów oprawne. Jasne słońca oko,  błądząc długo pomiędzy winem i bluszczami,  padło wreszcie do środka. Złote, drżące płaty  rzuca wkoło niepewne; cofnąć by się chciało,  wrócić znowu pomiędzy drzewa, zieleń, kwiaty —  bo tak strasznie tu wewnątrz, że słońce zadrżało.    Wszędzie stoły i trupy. Zimne, nagie ciała,  usta strasznie rozwarte i rozwarte oczy:  słońce piersi dotyka — pierś twarda jak skała,  pojrzy w oko — i krzepnie jak w lodu przeźroczy;  włosa szuka — lecz w czaszce gładko wygolonej  siebie tylko zoczyło — zlękło się zwierciadła,  więc co prędzej w obłoków skryło się zasłony  i posępność znów większa w chłodną salę wpadła. [...]