„Z czary młodości” (z powodu tomu poezji Miriama) Niektórzy czarę życia cisną do ust długo,  a młodzieńczych «upojeń» rozkoszne ułudy  w serce, w duszę wciągają srebrną pieśni strugą,  gdy zaś na dnie się «męty» odnajdą i brudy,  umieją «pojednaniem» pozabliźniać rany...    Jam swą czarę wziął w ręce, ach! — dziecinne prawie!  I namiętniem się rzucił pić sok z niej czerpany,  i upiłem się rychło, i śniłem na jawie  słońce w niebie bez chmury i wicher na morzu,  koni tabun na stepie i płonące puszcze,  gromy grzmiące na czarnym chmur wilgotnych łożu  i dłoń anioła, która znojne czoło muszcze. [...]