Zmienionaż po rozłące?... Zmienionaż po rozłące? O, nie, niezmieniona!  Lecz jakiś kwiat z twych włosów zbiegł do stóp ołtarzy,  A, choć brak tego zbiega nie skalał twej twarzy,  Serce me w tajemnicy przed twym sercem kona...    Dusza twoja śmie marzyć, że, w gwiezdne zamiecie  Wdumana, będzie trwała raz jeszcze i jeszcze —  Lecz ciało? Któż pomyśli o nim we wszechświecie,  Prócz mnie, co tak w nie wierzę i kocham, i pieszczę?    I gdy ty, szepcząc słowa, w ust zrodzone znoju,  Dajesz pieszczotom ujście w tym szepcie, co pała,  Ja, zamilkły wargami u piersi twych zdroju,  Modlę się o twojego nieśmiertelność ciała.    [...]