Śmierć, co trzynaście lat stała koło mnie... Śmierć, co trzynaście lat stała koło mnie,    Poszła i wbiegła do carskiej komnaty,  Car ją jak wariat przyjął — nieprzytomnie —    I oddał ducha przy strzale harmaty,  Który gromowi bożemu podobny,  Poszedł na Moskwę jako dzwon żałobny.    Moskwa w powietrze blade zasłuchana,    W czepcach złocistych jak matuszka stara,  Słysząc to rzekła: «Albo śmiech szatana,    Albo też pękło czarne serce cara».  I cała wyszła na zielone błonia  Czekać na jezdca pierwszego i konia.    Pierwszy koń leciał, a był jako smoła,    I cały czarny jeździec na nim siedział,  Przez lud przeleciał i wpadł do kościoła,    Przez lud przeleciał — słowa nie powiedział;  A kiedy kościół odemknięto z trwogą,  W tej ciemnej Ławrze nie było nikogo. [...]